مسیح علی نژاد؛ مشارکتِ شرم آلود

انگشتان جوهریِ پیرمرد صد ساله ای که مشرق نیوز نوشته است بعد از ادای دین و انداختن رای خود به صندوق مرده است، هیچ زخمی نمی زند و آنان که وقایع سیاسی و روش های پوپولیسیتی سیاستمداران را پیگیری می کنند خرده ای بر او نمی گیرند اما رای برخی ها باید که برجسته شود در فضای خبری. 

مردم ایران هر چند به سیستم انتخاباتی کشور معترض بوده باشند اما سال ۸۸ برای نخستین بار اعتراض خود را میلیونی و علنی به حاکمیت اعلام کردند و همین اعلام موجودیتِ مسالمت آمیز و آشکارِ‌ناراضیان و معترضان نیز منجر به حبس و حصر و تهدید و تحقیر و تبعید و کشته شدن معترضانی شد که تنها خواستار یک انتخابات آزاد بودند. 

بعد از ۳۲ سال وقتی ۳ میلیون مردم آشکارا به خیابان آمدند و بی اعتمادی خود به انتخابات را ابتدا فریاد زدند و سپس که گوشی شنوا نیافتند مطالبات شان فراتر از انتخابات هم رفته است، نمی توان ندید و نشنید که چه کسانی در اولین انتخاباتی که پس از آن انتخابات خونین برگزار شد، مشارکت یافتند. نمی توان با سکوت گذشت از کنار یک مشارکتِ‌ شرم آلود بی آنکه توجهی به این داشته باشند که در تاریخ سیاسی جمهوری اسلامی این نخستین بار است که سردمداران همین حاکمیت و بنیانگذاران همین انقلاب هم در کنار بخش های زیادی از مردم ایستادند و عدم مشارکت را مورد تایید قرار دادند.

به نظرم کسانی که سی سال انتخابات را در گزاره ی «تکلیف» و «وظیفه» تعریف کردند، اگر چه مردمِ معترض چندان توقعی از آنان ندارند اما برای مصلحت سیاسی خودشان هم که شده می توانستند به عنوان «حقِ انتخاب» به آن نگاه کنند و از حقِ‌انتخاب کردن یا انتخاب نکردن دفاع کنند نه تکلیف و مشارکتی آلوده به اما و اگر حتی در زمین بازی سیاسی خودشان. اینجا بحثِ توقع یا خواسته ی مردم هم مطرح نیست.

آقای هاشمی رفسنجانی و سید حسن خمینی امروز پای صندوق انتخابات رفتند. انگشتان جوهری شان رنگی به مشروعیت از دست رفته ی حاکمیت نخواهد بود. ننگی برای مردمی که سیاستمداران شان را به گاهِ بحران، کنار خود نمی بینند هم نخواهد بود سنگی خواهد بود بر پیشانیِ دوستان و همراهان خودشان که در حصر نشسته اند. همین.

 

برگرفته از صفحه فیس بوک مسیح علی نژاد